By Manfred Curinckx.I’m delighted to take you back to the early days of Mississippi blues with this article on the great musician Charley Patton. He is rightfully considered as one of the most impressive, important and influential bluesmen that ever recorded. But who was he? He was a man of mixed race, said to be part African-American, part White, part Native American, born in 1891 in the Edwards/Bolton area in Mississippi. That is somewhat halfway between Vicksburg and Jackson, just south of the Delta. The Mississippi Delta is often thought to be the area where the Mississippi joins the Gulf of Mexico, but that is not the case. The Delta is an area between the Mississippi River and the Yazoo River, stretching to the north roughly from Vicksburg towards Memphis Tennessee. Charley was not a tall man, standing only about 5 and a half foot. His parents were sharecroppers. There is debate on who his biological father was, Bill Patton or as per a legend a man called Henderson Chatmon. Henderson was an early suitor of Charley’s mother. He was the head of the Chatmon family, of which various members formed and played in The Mississippi Sheiks. At the end of the 1890’s, the entire Patton family moved north to the Dockery Plantation close to Ruleville, in the heart of the Delta. Dockery farm was started by Will Dockery as a large cotton plantation in 1895. It was there that the young Charley met a man called Henry Sloan, a guitar player/musician that used to live in Charley’s native area and had moved to Dockery a couple of years prior to the Patton family. Henry was reportedly a great guitar player of who we sadly have no recordings, excelling in the blues style that would make Charley famous later on. By no means Charley invented the blues, nor was he the first to record blues. Henry reportedly taught Charley to play guitar but it wouldn’t take long before Charley became skilled. Already in his late teens, he was a fine blues guitar player, perfomer and songwriter. Another early blues pioneer, named Willie Brown, also lived at Dockery. Charley and Willie often played together on the plantations and juke joints in the Delta area in the early 1920’s, and Willie would often accompany Charley on his recordings later on from the end of the 1920’s. Other great musicians that worked at Dockery were Tommy Johnson, Son House, David (Honeyboy) Edwards and Pop (Roebuck) Staples. They all performed and made name as Delta blues players in the area on plantations, picknicks, fish fries, in juke joints….2 other great blues guitar players would soon follow, Robert Johnson and Chester Burnett (Howling Wolf), both of them being heavily influenced by Charley from seeing him play in juke joints (often with Willie Brown and Son House). Charley made his first recordings in 1929 and would regularly do so until 1934. His recordings like Pony Blues, High Water Everywhere, Dry Well Blues, Mississippi Boll Weavil Blues, Pea Vine Blues … provide us with a window on Charley’s world at that time. High Water Everywhere tells us about the great flooding of the Mississippi River in 1927, following almost continuous rain from the second half of 1926 until april 1927.

By Enrico BaggioI am Enrico, an Italian musician. I play both the acoustic and electric guitar. I love playing slide with my resonator and lap steel guitars. I play mandolino and ukulele too and I like making music in electric and acoustic situations I love shooting videos of me playing in places that have something special, either for their history or natural landscape or their beauty and magic.

Vrijwel ons gehele assortiment is afkomstig uit Amerika, Canada tot aan de uithoeken van Europa. Als het enigszins mogelijk is gaan wij er zelf voor op pad om de parels er tussenuit te vissen. Dit keer was ik samen met Erwin van The Guitar Company in Toulousein Zuid-Frankrijk. "Daar zijn toch boerenprotesten?!" Uh, ja dat klopt..Zo eigenwijs dat we zijn en vol moed om weer mooie aanwinsten op te sporen, hebben we het erop gewaagd om de reis te maken. Na een heel kort nachtje vertrok ik richting Rijsbergen om Erwin op te pikken. Vanaf daar zou het nog ongeveer 10 uur rijden zijn. Dat werden er nog 18.. Met regelmaat hield de snelweg gewoon op. Staan er dan geen borden voor omleidingen of had je het niet aan oom agent kunnen vragen? Nee, daar doen ze niet aan in Frankrijk (aan wc-brillen ook niet trouwens!). Eenmaal aangekomen in Toulouse gauw wat gegeten en op naar het hotel. De volgende dag was de "dealerdag" van de beurs en hebben we ons best gedaan om wat goede deals te maken en andere winkeleigenaren te ontmoeten. Toen we met verschillende mensen hadden gesproken dat we die dag ook weer terug moesten, zeiden zij "ONMOGELIJK! Vandaag is de ergste dag met de protesten". Maar we gaan het toch doen, vertelde ik. Na de landkaart te hebben bestudeerd om met een boog om het ergste stuk heen te rijden en de nodige visitekaartjes uitgewisseld te hebben, vertrokken wij weer richting Nederland.Bij het begin ging het goed. Maar toen het donker werd was het einde van de snelweg weer in zicht. Letterlijk na uren door regen, mist, onverharde bospaden en na uiting van mijn algemene kijk op de medemens, leek er toch weer goede hoop en hebben we zelfs nog kunnen lachen. Na wederom een vermoeiende reis van 18 uur was ik net op tijd thuis om mijn lieve vrouw en kinderen goedemorgen te wensen. De gescoorde items van Erwin zijn al op zijn site terug te vinden. theguitarcompany.nlBenieuwd naar onze aanwinsten? Stay tuned..

Dobro and John DopyeraEen korte inleidingSpeelt iemand op een resonator gitaar, dan speelt hij op een Dobro. Teminste, zo wordt het vaak genoemd. Net zoals dat iemand Luxaflex verward met jaloezieën. Net als Luxaflex is Dobro in eerste instantie geen soort gitaar maar een merk. Dat merk werd in 1928 opgericht door de toen 35-jarige John Dopyera. John Dopyera (officieel Ján Dopjera) was een van Austria-Hungary (Slowakije) afkomstige uitvinder en instrumentmaker die op 15-jarige leeftijd naar Amerika emigreerde. In 1925 werd hij door George Beauchamp gevraagd om een gitaar te ontwikkelen die meer volume zou hebben. Al gauw kwam hij met het idee om een "cone" te gebruiken als mechanische speaker. En met "een" cone bedoel ik eigenlijk drie, want zo ontstond de eerste Tricone. Samen met o.a. zijn broers Emil en Rudy begonnen zij National String Instrument Corporation. Na onenigheid verliet John dit bedrijf en begon hij, jawel! DOBRO! Met een net ander systeem (Spider cone) en één i.p.v. drie conen, ontstond er een totaal ander instrument en toch ook wel een andere doelgroep. Waar National in eerste instantie gericht was op Hawaiian style, trok de spider cone meer naar de Country en Bluegrass. Het bedrijf was een succes en door de grote verkoop werd zelfs Regal in Chicago ingeroepen om ook voor Dorbo te bouwen om het volledige land te kunnen voorzien. Er zijn dus Regal (met logo) resonator gitaren maar ook Dobro gitaren (met Dobro logo) die niet door Dobro in Californie gebouwd werden, maar door Regal in Chicago. Op een gegeven moment was de stilte wedergekeerd en kwamen de beide bedrijven samen in de vorm van de National Dobro Company. Omstreeks 1941 werd de productie vanwege de oorlog, niet al die oorlogen van nu, maar de Tweede Wereld oorlog wel te verstaan, beeindigd. In de latere jaren van John en zijn broers bleven zij gitaren bouwen onder o.a. de naam Valco en nog later O.M.I. (Original Musical Instruments). Zij brachtenj de meer traditionele metal en wood bodies weer tot leven. Er werd veel geld verdiend, maar echt rijk ervan is John er niet van geworden. In 1988 overleed hij op 94- jarige leeftijd, maar.. The legend always continues...Meer weten? Kom langs en neem brood mee..:-)

Met regelmaat vertel ik wat over de oudere inmiddels al lang verteerde artiesten uit de jaren 20 en 30. De muzikanten die de meeste hedendaagse artiesten totaal overbodig maken. Maarrr, er zijn uitzonderingen! Zo zal ik af en toe ook iemand uitlichten die ik aanbeveel om naar te luisteren. Deze keer is dat Anders Landelius A.K.A Slidin' Slim.

The TaledraggerJames Lewis Carter Ford is ergens in het eerste kwart van de 19e eeuw geboren in Forest Mississippi. Wanneer precies dat wist hij zelf ook niet, maar wel dat het een pittige tijd was vol met geweld. Dat laatste bleek een stramien voor de rest van zijn leven. Ook hij zelf loste dingen regelmatig op met geweld. Op de vraag hoe vaak hij in de gevangenis had gezeten gaf hij het zelfde antwoord als op zijn geboorte datum.. T- Model was 58 toen hij begon met gitaarspelen en begin 70 wanneer zijn muzikale carriere begon (dus geen excuus meer van "muziek moet je vroeg mee beginnen":-)). Zijn speelstijl was de rauwe Mississippi Hill country style die ook werd gespeeld door R.L. Burnside, Fred McDowell, Johhny Woods etc. In 2010 deed ik een tour in Zweden samen met Tail Dragger en met Slidin' Slim (met de laatste ben ik op dit moment een album aan het opnemen). Bij aankomst in het plaatsje Amäl stapte ik uit de tourbus en precies op dat moment stapte T-Model uit die van hem. Ondanks dat we elkaar nog nooit hadden gezien keken we elkaar aan met beide een glimlach zoals twee oude bekenden dat kunnen hebben en liepen we naar elkaar toe. (met op de achtergrond Cadillac John!) Een mooi moment dat mij altijd bij is gebleven.

Net als je auto heeft ook een gitaar met regelmaat onderhoud nodig. Een correcte afstelling, nieuwe snaren, een goede reiniging etc. Ook is een juiste luchtvochtigheid erg belangrijk. Koop hiervoor een goede hygrometer en voor in de wintermaanden een bevochtiger. Persoonlijk gebruik ik de Stadler Form Carl die ook een hygrometer tot zijn beschikking heeft. Deze kan je gemakkelijk o.a. via de smartphone bedienen en de stand in de gaten houden. Merk je dat de fretten scherpe randjes krijgen, dan is het waarschijnlijk te droog. Last van een hoge actie in de zomer, dan is het te vochtig. Probeer een constante temperatuur van 20 graden aan te houden en een luchtvochtigheid van 50%. Is de luchtvochtigheid onder de 40 en boven de 60 dan is er een kans op tijdelijke (lage of hoge actie, scherpe frets) of blijvende (cracks, uitdroging van de lijm, kromme hals) schade. Wij adviseren om 2 keer per jaar jouw gitaar op deze punten te laten controleren en tevens een goede afstelling te laten geven. De kosten hiervoor zijn €67,50

Met regelmaat krijg ik de vraag of het de moeite waard is om een budget resonator gitaar te upgraden met bijvoorbeeld een National cone en evt een "compensated saddle". Hieronder een korte uitleg.Heel simpel gezegd, een dubbeltje wordt geen kwartje maar kan wel een zilveren dubbeltje worden. Niet iedereen heeft het budget om een High End instrument te kopen of wil er gewoon simpel weg niet te veel aan kwijt. Heeft je resonator gitaar een goede basis? Dus klinkt hij best ok, goede neck angle en speelt hij fijn? Dus is het absoluut de moeite waard om de relatief kleine investering te overwegen om er een betere cone in te zetten. Klinkt je reso wat "out of tune"? dan zou een biscuit met een compensated saddle een uitkomst kunnen bieden. Met een beetje handigheid is het een kleiune ingreep maar uiteraard kunnen wij het ook voor je doen. Een National cone klinkt over het algemeen helderder en heeft meer "attack". Ook de welbekende reverb neemt ook vaak toe. Je gitaar wordt er over het algemeen dus een stuk beter van. Neem vandaag nog contact op voor meer advies en mogelijkheden!